Olympische spelen Beijing – Verslag van onze eigen reporters ter plaatse, Daisy en Leo

Wat een onvergetelijke dag was het gisteren. De hele week werden we al getrakteerd op hoogstaande atletiek, maar Belgisch goud bij hoogspringen sloeg natuurlijk alles.  Vanuit het tamelijk teleurstellende mountainbiken (was nogal slecht georganiseerd: lange wachtrijen in de snikkende hitte; geen beschutting, geen tribunes, nauwelijks drinken en geen mogelijkheid om snel van de ene kant van het parcours naar het andere te komen) gingen we per taxi naar het National Stadium.
Pogingen om met de beloofde speciale buslijnen te reizen, hebben we reeds lang opgegeven en voor de metro hadden we niet meer genoeg tijd. De Chinezen scheppen er namelijk een duister genoegen in metrostations steevast zo ver mogelijk overal vandaan te bouwen. Voor de Olympische spelen is speciaal een nieuwe metrolijn gebouwd, tegelijk met het stadion en het Olympisch zwembad.
Volgens westerse logica zou je dan daar in de buurt een metrostation bouwen, zeker als je weet dat zwembad en stadion tegenover elkaar liggen. Maar de Chinese logica ziet dat anders: er is een station een kilometer voor het stadion en een kilometer erachter! Met de taxi reizen is ook niet alles: ondanks berichten over Engelse cursussen, blijken de chauffeurs niet veel verder te komen dan “Hello”, al gebiedt de eerlijkheid ons te zeggen dat we gisteren iemand hadden die vroeg hoe het met ons ging. Even dachten we dat we toch echt de enige Engelssprekende taxichauffeur gevonden hadden, maar toen er een ongemakkelijke stilte volgde op onze vraag of hij wist waar het National Stadium lag (toch geen ongebruikelijke bestemming deze dagen), wisten we genoeg. Hij slaagde er zelfs in om via een tunnel onder het stadion door te geraken, waardoor we kostbare tijd verloren, die we hard nodig hadden om de waanzinnig uitgebreide security checks door te komen. Hilarische taferelen als we steeds opnieuw onze deodorant moeten opspuiten, wat in deze snikkende hitte bepaald geen overbodige luxe is, en zonnebrandcreme moeten opsmeren.   Eenmaal door de controle overvalt je een warm Olympisch gevoel als je met tienduizenden tegelijk langzaam richting Vogelnest schuifelt. Een adembenemend stadion, vaak letterlijk vanwege de eindeloze trappen.  Nog net op tijd om de speaker het programma van de avond te horen aankondigen. De ware atletiekliefhebber schuifelt naar het randje van zijn stoel. Maar niet de Chinees, die een atletiekstadion toch voornamelijk lijkt te beschouwen als een uitgelezen picknickplek. Onvoorstelbaar wat dat volk op een avond naar binnen kan werken. Altijd zal discussie blijven bestaan over welke spelen de beste zijn, maar Beijing 2008 zal in ieder geval de geschiedenisboeken ingaan als de spelen met de grootste voedselomzet. Wel lastig als je stoelen langs het gangpad hebt. Temeer omdat een andere nationale hobby het nemen van stupide geposeerde foto’s (een heup naar voren, haarlok naar links en vingers in v-vorm) met de atletiekpiste als achtergrond lijkt te zijn. Tenzij er uiteraard een Chinese atleet (steevast in de achterhoede) in competitie is. Al moet gezegd worden dat de Chinezen wel degelijk oog hebben voor uitzonderlijke prestatie, zoals bijvoorbeeld bij Tia Hellebaut.    Indrukwekkend als 90.000 mensen tegelijk ritmisch handklappen en daarna in gejuich uitbarsten. Een onvergetelijk moment en voor ons een absoluut hoogtepunt van een fantastische week Olympische spelen. Na afloop van deze historische avond de Belgische afvaardiging die we onderweg tegenkwamen gefeliciteerd, ook met het nationale record van de 4 x 400m ploeg. Aan hen gevraagd of er niet zoiets bestaat als het Belgium Jupiler House, voor de huldiging. Immers, bij de Nederlandse atleten is het al jaren gebruikelijk dat medaillewinnaars een huldiging ondergaan in het Holland Heineken House.  Nu wij zelf zo’n huldiging hebben gezien, snappen we waarom zwemmer Pieter van den Hoogenband niet opnieuw een medaille won, want hij moet een diepe angst aan de vorige huldiging hebben overgehouden. Anky van Grunsven won dan wel voor de derde keer goud, maar zij zat veilig in Hong Kong. We hebben Marianne Vos gehuldigd zien worden en zagen haar verschrompelen van een waardig kampioen tot een van angst verschrokken konijntje.   Mensonterend hoe er in het HHH wordt omgegaan met kampioenen. Keiharde bonkmuziek van het kaliber als ik toe-toe-toeter met mijn waterscooter; een dolgedraaide dj; een soort wandelende gloeilamp als mascotte; interviewer Humberto Tan met diepgaande vragen als ‘Wat ging er door je heen’ en dit alles voor een meute in oranje geklede dronken Hollanders die liters bier in de lucht gooien (wat moet je anders met Heineken?) en als geschenk een stuk goud-geschilderd triplex in de vorm van een enorme 1. Een Belgisch HHH bleek echter niet te bestaan, omdat er teveel lekkere Belgische bieren zijn, dus wellicht dat meer medailles voor Tia in het verschiet liggen.
Misschien later meer, maar een redelijke internetverbinding is hier niet zo snel te vinden.

Groetjes,   Leo en Daisy