(tekst Lieve Bergen)
Wat in 2022 begon als een start to jog clubje onder leiding van Cor, Veerle, Ronald en John groeide uit tot een hechte vriendschap. Een aantal finishing deelnemers op de 5km bleven plakken en gingen door voor de 10km aangevuld met enkele vroegere STJers.
Zo kreeg het Atla Die Hards onofficiële team vorm : Kirsten S, Kirsten D, Ester P, Alain, Rie, Dorine, Magali en Lieve zochten onder begeleiding van Ronald Dols andere uitdagingen. En ze zijn hier wel degelijk in geslaagd. De Maasrun 2022 was de eerste test. Daarna leidde een eerder gedane, misschien niet echt weloverwogen uitspraak van Ester tijdens het PK estafette augustus ’22 te Sint Truiden, “dat lijkt mij leuk, dat zou ik nu ook wel eens willen proberen”, tot een uiteindelijke deelname aan het PK estafette 2023 te Alken met brons op de 4x100m dames (Ester, Magali, Kirsten S, Lieve) en een Belgisch record op de 4x400m mixed (Alain, Lieve, Ronald, Anniek Merlo). Dank aan Anniek om toen ons team te vervolledigen zodat deelname mogelijk was. Ach, startbloktechniek en stokwissel waren misschien niet helemaal verfijnd maar daar halen we in 2024 dan wel onze winst uit. De trend is gezet. Drie keer in de week wordt er getraind, op de weg, in het bos, op de baan … onder het waakzame oog van en de peptalk van de persoonlijke en meelopende coach van deze bende, Ronald Dols. Fun staat voorop maar stiekem hopen we ook onze grenzen te verleggen. Magali heeft dit begrepen, Venlo lacht haar toe, en wij zullen haar steunen in haar “personal challenge”. Daar de meeste van ons verhinderd waren tijdens de oefenveldloop van Atla, of daar een andere functie diende te vervullen waardoor deelname uitgesloten was werd door deze Die Hards de “stoute spikes” aangetrokken en werd de parcoursverkenning op 6 januari 2024 hun eigen vuurdoop in het veldlopen. Ronald, Kirsten S, Kirsten D en Ester waagden hun eerste stappen in het veld, en wat voor een veld, Oh My God, er zijn makkelijkere parcours voor een vuurdoop. Voor het eerst op spikes buiten de piste, op een koude, natte zaterdag, in het voor veldlopers gekende en gevreesde Lanakens slijk en op veelvuldig Lanakens glibberige heuveltjes legden deze toppers maar liefst 4 grote ronden af. Gelukkig doet gek zijn geen pijn, maar wees eerlijk, dit is toch echt een vermelding op de Atla site waard. Verkleumd en doorweekt waren ze na deze ervaring maar ook zo trots op hetgeen ze weeral bereikt hadden. Ik volgde alles langs de zijlijn, met diverse eerste keer deelnemers aan de officiële veldloop op zondag, dus parcoursverkenning met hun trainer was belangrijk. Ik kon alleen maar vaststellen, zowel voor de parcours verkenners als de Die Hards “God zag dat het goed was, en ik zag dat ook!”. Daarom sluit ik af met, Die Hards volgend jaar aan start officiële Atla veldloop!!!
Lieve
