Leo Van Houten met het ganse gezin op vakantie in Thailand. Eventjes een halve marathon afwerken. Tijd 1u54.11, 482ste plaats op 4462 deelnemers. Verslag Leo:
Pattaya is het ultieme bewijs van de vernietigende kracht van ongereguleerd massatoerisme. Een onafzienbare rij van onooglijke hotels, café’s, massagesalons (met happy ending) en coffee shops (marihuana is legaal in Thailand) heeft een ongetwijfeld ooit pittoreske vissersbaai met nietsontziende kracht veranderd in een poel des verderfs waar alles mogelijk is wat God verboden heeft en daarnaast nog een groot aantal zaken waar de Almachtige zelfs nog nooit van heeft gehoord… Wat bezielt een normaal denkend mens om dit rovershol met een bezoek te vereren? Ik kan maar één goede reden bedenken: de Pattaya (halve) marathon, een World Athletics gold label race met zo’n 13.000 deelnemers. Toevalligerwijs paste deze wedstrijd prima in onze vakantieplannen en dus schreef ik me eind mei in voor de halve marathon.
In het kader van de voorbereiding op de marathon pour tous tijdens de Olympische spelen van Parijs, besloot ik de tien kilometer van ons hotel naar de start er als duurloop aan vast te plakken. Aangezien de start om 5:10 in de ochtend plaatsvond betekende dit dat de wekker om kwart over drie ging, waarna ik snel een kop koffie en wat boterhammen met jam naar binnenwerkte om vervolgens om vier uur te vertrekken. Het vroege startuur zal ongetwijfeld zijn ingegeven door de hitte, maar heel veel verschil maakt dit niet: ook om vier uur is hel al 26 graden dit in combinatie met de hoge luchtvochtigheid zorgt ervoor dat na drie kilometer mijn singletje al doorweekt is van het zweet. Na drie weken in dit klimaat zou je denken dat je eraan gewend raakt, maar zo voelt het niet. Tien minuten voor de start kom ik in mijn startvak, nog even rekken en strekken en dan gaan we los. Onwerkelijk om met zo veel duizenden door de donkere straten te lopen. Ik neem me voor rustig te lopen en mijn enige doel wordt al snel om niet te hoeven wandelen . Iedere twee kilometer is er een (hoogstnoodzakelijke) drankpost. Ik sla geen enkele over en loop de hele wedstrijd met een flesje in de hand. Bij zeven km staan Daisy, Seb, Lina en Emi enthousiast aan te moedigen en even schiet het tempo omhoog, maar onder de 5 minuten per km komt het nooit. Bij 14 km zie ik mijn supporters weer en Daisy roept nog iets over een negatieve split, maar gelooft daar zelf ook niet in. Zelden zie ik zo veel mensen wandelen, zeker bij de drankposten. Inmiddels is de zon gaan schijnen en dat maakt het er zeker niet eenvoudiger op. Ik raak in gesprek met een Zuid-Afrikaan die ooit 57 ste finishte in de Comrades marathon, ook hij heeft het zwaar in de verzengende hitte. We gaan de laatste kilometers in en ik voel me ondanks het vele drinken steeds meer als een tot de laatste druppel uitgeperste citroen. Het tempo ligt nu onder de tien km per uur, maar ik heb nog steeds niet hoeven wandelen. Bij de finish pers ik er dankzij mijn supporters nog iets uit wat in de verte moet lijken op een eindsprint en uitgeput kom ik over de finish. Mission accomplished.
Nu pas blijkt hoe goed de race is georganiseerd: koudebaden, massages (zonder happy ending) sportdrank, ijsjes en als summum een waar food court met de keuze uit zo’n dertig verschillende gerechten. De sfeer is onbeschrijfelijk: een mengeling van opluchting en trots. Overlevenden op het slagveld, vrienden voor het leven. De rest van de dag wordt een rustig stranddagje. ‘s Avonds wil ik de behouden finish vieren met een grote fles Leo bier, ongetwijfeld het lekkerste bier ter wereld. Maar het blijkt een Boeddhistische feestdag waarop de verkoop van alcoholische dranken strikt verboden is. En waar de meeste regels in Thailand (links rijden, rood licht, voorrangsregels) niet of nauwelijks gevolgd worden, blijkt bier vandaag toch echt onmogelijk te verkrijgen. Een kleine domper op een onvergetelijke dag.
