“ First you feel like dying, then you feel reborn ”
D-day voor onze miniemen/cadetten. De trainingslocatie werd eenmalig verplaatst van de Atla piste naar de virtuele Maasrun in Lanaken centrum. Wat vooraf zo normaal en logisch leek sloeg om naar onzekerheid. Niet omwille van de atleten, aan hun capaciteiten werd niet getwijfeld. Hoe moet je in godsnaam 21 jeugdige lopers veilig houden op een niet autovrij parcours. We wisten dat een aantal masters zich kandidaat hadden gesteld om hen te begeleiden, dat het er zovele zouden zij hadden we niet verwacht. Het zorgde onmiddellijk voor een “dit komt helemaal goed” gevoel, easy peasy, thank’s folks!!!
Enkele atleten, die er om persoonlijke redenen donderdagavond niet bij konden zijn, hadden de virtuele run reeds gedaan, of doen hem nog onder begeleiding van de ouders. Mooi dat zij ze een solidariteit aan de dag leggen voor hun trainingsmaatjes. Hun gelopen tijden worden natuurlijk meegenomen op de resultatenlijst. Het gros van de atleten werd door de ouders rechtstreeks naar het startpunt gebracht, afspraak om 19u. Degene die niet over vervoer beschikten vertrokken om 18u30 met de benetram vanaf de Atla terreinen, eerst wandelend, daarna in lichte looppas, kwestie van de beentjes los te gooien. Al snel hoorde je de gebruikelijke zenuwuitspraken: “ik ben moe, ik heb pijn in mijn benen, het gaat me niet lukken, ik ga nu al dood”. Negeren leek de beste strategie, gooi overbodige ballast er maar uit voor de start!
Ik ken mijn pappenheimers, ze zouden zichzelf tekort doen wanneer er een volledige vrijblijvendheid was voor deze run. Er werden tempo’s vooropgesteld die door Lieve, in samenspraak met Nathalie, werden bijgesteld wanneer wij van mening waren dat de atleten tot meer in staat waren dan ze zich zelf toevertrouwden. Voor iedereen werden ze dus scherper gesteld, wetende dat ze het aankonden en dat de mogelijkheid bestond af te zakken naar een lager tempo wanneer nodig, al werd van dit laatste geen propaganda gemaakt. Oké, ze hebben mij meermaals gevraagd of ik zot was … ach ja, was het Stef Bos die zong “gek zijn is gezond”. Ik baseerde mij gewoon op hun kunnen, hun wekelijkse inzet, de werking van het groepsgebeuren, de kans hun grenzen te verleggen en vooral de groepsdynamiek om “mijn vertrouwen” om te zetten in “hun vertrouwen”. Een vertrouwen welk eenieder van hun in de toekomst helpt richting, doel en resultaat te geven aan eender welke uitdaging die op hun pad komt.
Tempo’s tussen 5’ en 6’/km, voor de laatste groep waren er uiteindelijk geen kandidaten. Even een korte briefing en dan de start, go for it. Zelf zou ik bezemwagen zijn, afvallers opvangen, met andere woorden, ik zou werkloos zijn. Was een beetje tactisch want ik heb al maanden niet meer getraind buiten een enkel sprintje op de piste om atleten, at the moment, wat extra vuur aan de schenen te leggen. Voor heel even lukt dat ongetraind nog wel. Fluo-vestjes vervaagden al heel snel en ik zag enkel nog hun hielen, tot ook deze vlotjes uit mijn gezichtsveld verdwenen. Jullie begrijpen dus, over hun race zelf kan ik weinig melden. Bij km 4 kon ik alleen maar denken, nu zijn die kanjers allemaal al over de finishlijn. En die gedachte vervulde mij met een warm gevoel, en net als red bull, gaf het me vleugels, beter gezegd “vleugeltjes”. De laatste km was ineens minder zwaar. Enkele kwamen mij stralend tegemoet, hun tijd met meer dan 2 minuten verbeterd ten opzichte van vorig jaar. De 5’/km groep allen onder de 25 minuten al moesten de dames hun meerdere kennen in hun enig mannelijk gezelschap. Atleten van de 5’30”/km die zich bij de 5’15”/km hebben gelopen, al lieten de 5’15ners zich hierdoor niet uit hun lood slaan. Een mooi gemiddelde van 5’38”/km voor de 5’45”/km groep, en hiermee nog een paar vermoeiden meegetroond naar de finish. Uiteindelijk bleek voor allen dat hun angst voor te scherpe tijden slechts een storm in een glas water was.
Zoals bij iedere run ook ontgoocheling, verdriet omdat lichamelijke klachten het eindresultaat verstoorde. Maar ook dit traantje was er eentje om als trainer en ouders trots op te zijn, trots omdat werd doorgebeten, niet opgegeven, verstand op nul en door tot de eindstreep. Voor de atleet voelt het op dat ogenblik natuurlijk niet zo, maar mogelijk komt hij/zij daar voor de toekomst als grootste winnaar uit, de rug gerecht, gegroeid ondanks alles. Pain is temporary, quitting lasts forever!
Wie zijn nu die atleten, wat waren de resultaten en hoe hebben ze dit zelf gerealiseerd?
Laat ik starten met onze individuele lopers, verhinderd om donderdag aan de start te staan. Rustige maar daarom zeker niet minder hardwerkende Maarten. Zeer regelmatig, onopvallend, een belangrijke pyloon in het groepsgebeuren, niet iemand die zo dadelijk op de voorgrond staat maar wel gestaag groeiend in prestaties en dat met maar 1x trainen per week. Tijdens de lockdown het voordeel, of nadeel, het is maar hoe je het bekijkt, van 2 trainers in huis. Zette een mooie eindtijd neer van 26’50 na zich eerder die dag al 2 uur gesmeten te hebben tijdens de les lichamelijke opvoeding, zo kennen we Maarten! Jill die meende dat ze afgelopen zondag maar eens moest oefenen schreef die dag een tijd van 31’en nog wat achter haar naam.
Mayte en Aimee hebben voluit gebruik gemaakt van elkaar en de vrije tijd tijdens de corona lockdown. Zij verbaasden menigeen met de progressie die ze in deze periode hadden gemaakt, zeker op vlak van uithouding, niet hun meest favoriete onderdeel. Hun 24’45 en 24’25 is hiervan het logische gevolg. Veerle liet een positieve houding zien door mee te willen gaan in het tempo van voorgenoemde dames. Ze had vorig jaar immers ook samen met hun deelgenomen aan de maasrun. Moedig hoor gezien haar beperkte trainingscapaciteit. Ze mag dan ook terecht fier zijn op haar resultaat van 25’55. Heleen twijfelde niet om haar trainingservaring en loopcapaciteiten in te zetten ter ondersteuning van deze aankomende halve fonds, fonds lopers (you never know). Haar ervaring sterkte de anderen in het aanvaarden van de uitdaging, het meegaan in de flow. Zij had de dag voordien gedaan wat moest met een tijd van 21’38. Een mooie 24’11, was dus een correcte aanpassing aan de medelopers, prima haaswerk ( een gave niet voor iedereen weggelegd) en lekker onderhoud van eigen trainingskilometers!! Ima, een karaktertje op zich, altijd positief ingesteld, nooit de opgegeven training in vraag stellend, hard werkend. Haar tijd een weerspiegeling van haar trainingsinzet, 24’36, chapeau. Toch moesten de dames de duimen leggen voor het enige mannelijk gezelschap in hun tempo groep. Robin, iemand die je bijna aan de tafelpoot moet vastleggen om hem te kunnen temperen. Wil altijd voluit gaan, heeft nog niet helemaal door dat rust ook een vorm van trainen is. Heeft zo een winnaarsmentaliteit dat hij op het eind nog net dat ene tandje bij kan steken waardoor hij een tijd van 24’06 optekende en Heleen een beetje verbouwereerd achter zich liet. Toch leren doseren Robin want onverwacht en onverhoopt kan dat ene tandje meer heel wat blessureleed opleveren.
Nore, ook zij heeft in de lockdown een prachtige trainingsinzet getoond, al viel het alleen trainen haar soms zwaar. Bij aankomst in eerste instantie een beetje ontgoocheld daar ze laattijdig de timer van haar horloge had gestart. Een 700m moeten missen in je tijdsregistratie, m.a.w blind lopen maakt het moeilijker om je op je einddoel te focussen. Meten is weten! Haar registratie in acht genomen samen met de snelle start van iedereen maakt dat ze een eindtijd van 27’10 achter haar naam mag schrijven. Verbeterde tijd ten opzichte van vorig jaar, wat wil je nog meer. Zeker nog een mooie ruimte voor progressie. Nandor, de nieuwkomer in de groep en dus een beetje een vraagteken liet met 25’35 zien dat ons gevoel goed zat. Viktor volgde in zijn voetsporen met een mooie 25’46. Goed gedaan, mannen!
Louis, Laurens en Elize hadden hun zinnen gezet op het groepje voor hen en zette gestaag de achtervolging in wat resulteerde in een tijd tussen 26’17 en 26’36. Dit trio was vanaf de gefaseerde heropstart steeds trouw aanwezig op de trainingen. Regelmaat loont, dat zie je dan ook in hun resultaat. Jente, nog in de probeerfase en reeds geproefd van triatlon, alsook Lien en Anna lieten zich een beetje terug zakken, geen ramp, ken je grenzen en vooral, behoud het fun element, zolang dit maar niet de bovenhand neemt. Jullie komen er wel!
Drie laatstgenoemde dames kwamen in groep met Mathias, Britt, Jill en Wout in kwadraat aan in een fraaie tijd van 27’38. En dit nadat ook zij, na de snelle start, even hun tweede adem moesten zoeken en gepaard gaande hiermee dus een beetje temperen. Ook in deze groep leverde de run, mede door de fantastische begeleiding, een verbetering van hun PR. Jill deed er gewoon eventjes dik 3 minuten vanaf ten opzichte van zondag!
Grote pechvogel was altijd goedlachse Laurie, steeds goed gemutst, hard werkend zonder enig gezeur. Mogelijk dat laattijdig eten letterlijk roet in haar einddoel gooide. Bij een inzet als deze gaat de bloedvoorziening onverwijld naar de vitale organen en de benen. Helaas delft de spijsvertering dan het onderspit en krijg je last van darmklachten. Zelfs dribbelen was op een gegeven moment niet meer mogelijk. Toch gaf ze zich niet gewonnen en ook Laurie haalde, onder het waakzaam oog van begeleider Linda, de eindstreep in 29’10. Een ervaring op zich, waar ze zeker uit moet onthouden en waar ze terecht fier op moet zijn, opgeven staat in ieder geval NIET in haar woordenboek.
Het was een schitterende avond, vol van saamhorigheid, uitdaging en fun. Het mooiste zou zijn als we deze avond volgend jaar gewoon kunnen knippen en plakken in de editie 2021, op een autovrij parcours met joelende supporters naast de weg. Met eenzelfde aantal atleten of meer en, ja progress moet er zijn, dus vanzelfsprekend aangescherpte tempo’s.
Ik kan het niet laten het nog eens te benadrukken. Wat ik zei aan de aankomst was terecht en gemeend uit het diepst van mijn hart, voor jullie stond een SUPERTROTSE TRAINER, en dat is eenieder van jullie’s individuele verdienste! Dankjewel kanjers.
Nog even mijmerend en nagenietend van deze virtuele run en de resultaten van eenieder, kom ik alleen maar tot volgende conclusie: dit is waar we het voor doen!
Running teaches us that we are capable of so much more than we ever imagined
verslag Lieve Bergen
